تامین خواسته به معنای حفظ کردن و در امنیت قرار دادن خواست است؛ بدین معنا که خواهان می‌تواند، از همان ابتدا با بازداشت خواسته دعوا، آن را در امنیت قرار دهد، به گونه‌ای که نه تنها خوانده نتواند آن را نقل و انتقال داده، جابه جا و یا مخفی کرده (در مورد وجود نقد و اموال منقول) یا … بلکه از دسترس سایر بستانکاران خوانده نیز خارج شود.
طبق ماده 108 قانون آیین دادرسی مدنی، خواهان می‌تواند قبل از تقدیم دادخواست یا ضمن دادخواست راجع به اصل دعوا یا در جریان دادرسی تا وقتی که حکم قطعی صادر نشده است، در موارد زیر از دادگاه درخواست تامین خواسته نماید و دادگاه مکلف به قبول آن است:
الف) دعوا مستند به سند رسمی باشد.
ب) خواسته در معرض تضییع یا تفریط باشد.
ج) در مواردی از قبیل اوراق تجاری واخواست شده که به موجب قانون، دادگاه مکلف به قبول درخواست تامین باشد.
د) خواهان، خساراتی را که ممکن است به طرف مقابل وارد آید نقدا به صندوق دادگستری بپردازد.
تعیین میزان خسارت احتمالی، با درنظر گرفتن میزان خواسته به نظر دادگاهی است که درخواست تامین را می‌پذیرد. صدور قرار تامین موکول به ایداع خسارت خواهد بود.
موارد عدم امکان درخواست تامین توسط خوانده
طبق ماده 110 قانون آیین دادرسی مدنی، در دعاویی که مستند آنها چک یا سفته یا برات باشد و همچنین در مورد دعاوی مستند به اسناد رسمی و دعاوی علیه متوقف، خوانده نمی‌تواند برای تامین خسارات احتمالی خود تقاضای تامین نماید.
البته باید توجه داشت که اسناد عادی لازم‌الاجرا مشمول ماده 110 نمی‌شوند و بنابراین خوانده دعاوی مستند به این اسناد، در صورت وجود سایر شرایط می‌تواند درخواست تامین دعوای واهی بنماید.
+ پرسش: آیا طلبکار بدون داشتن سفته و چک و تنها با مبایعه‌نامه می‌تواند درخواست تامین خواسته بدهد؟ تامین خواسته با سند عادی مبایعه‌نامه پذیرفته می‌شود؟
– پاسخ: بله تامین خواسته در هر دعوی قابل طرح است لیکن در دعاوی مستند چک و سفته بدون خسارت احتمالی صادر میگردد با اسناد عادی خسارت احتمالی ده تا بیست درصد خواسته بعنوان خسارت احتمالی باید پرداخت شود